KÜRT'ÜN TÜRK'E YÜZ DÖKMESİ HARAMDIR!

Diyarbakır Büyükşehir Belediye Başkanı Osman Baydemir, "Türk'ün, Kürt'e, Kürt'ün Türk'e kurşun sıkması haramdır. “ dedi. 

Açıklamayı okur okumaz ‘bu iyi bir şey ‘ diye düşündüm.

Hoşlanmadığım, bu sütunda aleyhine defalarca yazılar yazdığım bir kişi söylemiş olsa da bu açıklamadan çok hoşlandığımı hissettim. 

***

Hissiyatımı dostlarımla paylaştım. Kandan, gözyaşından, hoyrat örgüt efelenmelerinden canı yanmış arkadaşlarımın çoğu ihtiyatlı bir iyimserlik içindeydiler. 

Birisi şöyle dedi telefonda “O söyledi sen de inandın he… Bunlar bir propagandanın, çok yönlü bir algı yönetiminin bir parçası, görmüyor musun, idrak edemiyor musun?”

Dedim ki : “Hüküm zahiredir, biz sözü, sözün içerdiği manayı sevdik… Kim söylerse söylesin, hangi ağızdan çıkarsa çıksın böyle bir beyanı ömür boyu alkışlarız, çerçeveletip hem gönül duvarımıza, hem kıblegâh gibi evimizin başköşesine asarız. ”

Sonra ona çok bilindik şu menkıbeyi hatırlattım: 

Bir gün Şems, malum dedikodulardan sıkılarak ortadan kaybolmuştu. Mevlâna bu duruma çok üzülmüş, hatta iki kere Şems’i aramak için Şam’a gidip; bulamadan, geri dönmüştü.

Bu arayış gezilerinin birinde, bir adam hızla kapıdan girerek, “Şems geldi” müjdesini getirmişti. Mevlâna, o kişiye hırkasını hediye etmişti. Yalancı müjdeciyi tanıyan birisi de “Efendim, bu adam sizi mutlu etmek için yalan söyledi” demişti. Mevlâna da, “Biz o işin yalanına hırkamızı verdik, doğru olsaydı canımızı verirdik” demişti.

***

Türk'ün, Kürt'e kurşun sıktığı nerde görülmüş? 

İmkân harici bir şey bu… Akla hayale gelmez bir durum bu. 

Epey evvel zamanın birinde… Güneydoğu’dan Erzurum’a geliyoruz. Bir baktım Yüzü nurlu Kürt Emicem ceketini çayıra sarmış namaz kılıyor.

İnip yanına vardım. Selam vermesini bekledim. Amcamı, dayımı, babamı kucaklar gibi bir güzel kucakladım. Terörün alev ateş günleri… Kardeş kavgası canıma tak etmiş. Şehit cenazelerini gördükçe allak bullak oluyorum. O ruh hali beni böyle bir kucaklamaya sevk etmişti.

Konuştuk, halleştik, helalleştik, yolumuza devam ettik. Arkadaşlara “çayırını ortak seccade, kuranını ortak kitap, ezanını müşterek inanç haykırışı yapmış; tarihini bin sene boyunca vatan gergefinde özenle beraberce örmüş bu milletin arasına kim girebilir, kim attığı nifak tohumunu besleyip ağaç haline getirebilir?” diye sormuştum da “Elbette hiç kimse” cevabını almıştım.

“Elbette hiç kimse” cevabı, sadece o an arabamda bulunan yoldaşlarımın değil, milletin müşterek cevabıydı. 

Bu milletin her ferdi, otuz senedir, köye- kasabaya-kente bayrağa sarılı tabutların geldiği günlerde ‘Kardaş kardaşı vurur mu? Türk Kürt’e kurşun sıkar mı’ sorusunu sorup durdu. En acılı günlerinde bile Kürt kardeşine asla yan gözle bakmadı. 

***

Evet, yıllardır Güneydoğu’dan böyle bir seda bekledi kulağımız. 

Ama ne yazık ki, biz kardeşlik nidaları bekledikçe, silah sesleri uğuldadı kulaklarımızda. 

Müjde umduk, şehit haberleri dağladı yüreğimizi. 

Biz etle tırnağız dedik. Ayrılamayız dedik. Et tırnak ne demek, ruh ile bedeniz dedik. Kardeşiz dedik. Binlerce yıllık tarih yoldaşıyız dedik. 

Milyonlarca Kürt kardeşimizden ‘Beli, hem de kalubeladan beri, biriz, aynıyız, kardeşiz ’ cevabını aldık. Ama lisan-ı hal ile...Bazen kısık bir sesle...Bazen kulağımıza fısıldanır şekilde...Çünkü örgüt tehditi altındaydılar, hür iradeleri, sözleri, sesleri silahların gölgesindeydi. Malesef devlet olarak güvenliklerini sağlamakta zorlanıyorduk. O nedenle, Kürt tabanı çoğu kez kendi sözünü değil, örgütün sözle dediğini söyleyebildi. Ya da yanlış bir şey söylememek için sustu. 

Örgüt ve onun siyasi uzantısı BDP çizgisi hep savaş, kan, pusu, katliam diliyle konuştu. Çoluk, çocuğu, genci dağlara çıkardı, cepheye sürdü, kendi ordusuna kurşun sıktırdı. Ezanı susturdu, kendi bayrağını yaktırdı.

Biz kulaklarına sevgi sözcükleri fısıldadıkça, onlar keleş homurtusuyla, bomba gürültüsüyle cevap verdi yıllarca. 

Velhasıl, yüzbinlerce Kürt kardeşimiz, silahı ve gözyaşını değil, barışı ve kardeşliği tercih etse de…

Gönlü, kalbi gizli bir çığlıkla böyle haykırsa da…

Örgütün silahla kelepçelediği dili, "Kürt'ün Türk’e silah sıkması haramdır.” Demedi… Diyemedi… Dedirtmediler.

İşte Baydemir’in o çizgiden bu noktaya gelmiş olmasıdır hoşuma giden, beni heyecanlandırıp, umutlandıran. 

***

Tekrarlaya tekrarlaya ezberlediğim o sözü çerçeveletip, yazının bitimine de asmak istiyorum: 

Mayası aynıdır Türk ile Kürt'ün 

Kürt'ün Türk'e yüz dökmesi haramdır 

Ortak sahibidir ikisi yurdun 

Türk'ün Kürt'e hor bakması haramdır